“Een plant leren kennen is je horizon verbreden.” – Jean Sebastien Poncet

Voor Passages en passant produceerde Havel een installatie vervaardigd uit Japanse duizendknoop. Puttend uit de intrinsieke eigenschappen van deze plant, zoals zijn genetische diversiteit, zoekt Havel naar een nieuwe en minder antropocentrische manier van de ander weergeven.

Met de steun van een Ontwikkeling- en Onderzoekssubsidie van het CBK Rotterdam, begon Havel in 2019 een verdiepingsonderzoek over de Japanse duizendknoop. Het doel van dit onderzoek was om een andere omgang met deze plant vast te stellen, een alternatief voor onze exploiterende houding. Haar idee was dat misinformatie of het gebrek aan informatie een exploiterend systeem mogelijk maken. Daarom heeft ze zich naast het materiaalonderzoek geconcentreerd op de geschiedenis van de plant, de biologie en de relatie met de mens.

Gedurende het anderhalve jaar dat het onderzoek duurde, stond de Japanse duizendknoop centraal in haar leven. ​​De plant werd gegeten, gedronken en met de actieve componenten (de polyfenolen) werd inkt en textielverf in diverse kleuren gemaakt. Uit de structuur van de plant, de vezels, ontstonden karton-achtige materialen, touw en papier. De droge stengels zijn gebruikt voor lichte maar sterke driedimensionale structuren. Dit klinkt misschien als een utilitaire behandeling van de plant, maar elk verkregen materiaal benadrukt eigenlijk een kenmerk ervan. Met andere woorden, elke eigenschap is vertaald naar een materiaal. Alles bij elkaar vormt dit een portret.

Hieruit blijkt dat onder voorwaarde van basiskennis (vooral in biologie en scheikunde) en observaties veel te bereiken valt. Dat beantwoordt ook een andere onderzoeksvraag: In hoeverre kan een Antropoceen-mens zich aanpassen aan zijn omgeving in plaats van andersom?

www.luciehavel.nl

“To get to know a plant is to broaden ones horizon.” – Jean Sebastien Poncet

For Passages en passant, Havel produced an installation made of Japanese knotweed. Drawing on the intrinsic properties of this plant, such as its genetic diversity, Havel seeks a new and less anthropocentric way of representing the other.

With the support of a Development and Research Grant from CBK Rotterdam, Havel began an in-depth study of Japanese knotweed in 2019. The goal of this research was to establish a different way of dealing with this plant, an alternative to our exploitative attitude. Her idea was that misinformation or the lack of information enables an exploitative system. Therefore, in addition to material research, she has focused on the history of the plant, its biology and its relationship with humans.

During the year and a half of research, Japanese knotweed was central to her life. The plant was eaten, drunk and its active components (the polyphenols) were used to make ink and textile paint in various colors. From the plant’s structure, the fibers, cardboard-like materials, rope and paper were created. The dry stems were used for light but strong three-dimensional structures. This may sound like a utilitarian handling of the plant, but each material obtained actually highlights a characteristic of it. In other words, each characteristic is translated into a material. Altogether, this forms a portrait.

This shows that under the condition of basic knowledge (especially in biology and chemistry) and observations, much can be achieved. This also answers another research question: to what extent is it possible for an Anthropocene human to adapt to his environment rather than the reverse?

www.luciehavel.nl

Dico Kruijsse en Carolin Lange werken samen aan het project ‘Under the same Sun’. Het project onderzoekt de relatie tussen zonlicht, de perceptie van tijd en architectonische ruimtes. Ze gebruiken een gebouw als een ‘camera’, als een analoog opnameapparaat. Op locatie en binnen nieuw gecreëerde werkmodellen worden lichtsituaties fotografisch vastgelegd. Met de cyanotypie, een fotografisch proces, creëren ze abstracte fotogrammen van licht en schaduw in gebouwen en modellen. Lange en multiple belichtingstijden maken ruimtelijke relaties en de rotatie van de aarde om de zon zichtbar.

De cyanotypie werd ontdekt in de begindagen van de fotografie en in de wetenschappelijke studies naar de eigenschappen van licht. In de jaren 1880, veertig jaar na de ontdekking, zorgde het als het blauwdruk proces voor een revolutie in de architectuurpraktijk door de eerste blauwe kopieën van bouwtekeningen te produceren. ‘Under the Same Sun’ neemt beide oorsprongsverhalen, het vastleggen van licht en van ruimte, als uitgangspunt om te onderzoeken hoe we locaties en tijd door zonlicht ervaren.

Elke lichtopname legt een bepaald moment vast, waardoor elke cyanotypie uniek is. De abstracte beelden van licht en schaduwen zijn ook universeel en verbinden verschillende gebouwen met elkaar. Door het diepblauwe en lichtstabiele pigment van het medium worden verschillende intensiteiten van blauw en kleurdiepte bereikt. Het pigment werkt aan de rand van het zichtbare spectrum. Afhankelijk van de lichtbron verschijnt een cyanotypie anders voor het oog. Verschillende belichtingstijden en instellingen creëren zo een ervaring van tijd en ruimtelijke relaties binnen de blauwe opnames van het licht.

Carolin Lange https://carolinlange.com/

Dico Kruijsse  https://dicokruijsse.hotglue.me/

Dico Kruijsse and Carolin Lange collaborate on the project ‘Under the same Sun’, which explores the relationship between sunlight, the perception of time and architectural spaces. They understand a building as a ‘camera’,as an analogue recording device. They capture light situations on location and within newly created working models of an architecture. Using the monochrome-blue photographic process, the cyanotype, they create abstract photograms of light and shadow inside buildings and models. Long and multiple exposure times reveal spatial relationships and the earth’s rotation around the sun.

The cyanotype was discovered in the early days of photography within a scientific context to study the properties of light. In the 1880s, forty years after its discovery, it revolutionised architectural practice by producing the first blue copies of architectural drawings: The Blueprint. ‘Under the Same Sun’ takes both origin stories, capturing light and copying architectural spaces, as a starting point to explore how we experience locations and time through sunlight.

Each light capture captures a specific moment, making each cyanotype unique. The abstract images of light and shadows are also universal, connecting different locations. The deep blue and light-stable pigment of the medium obtains different intensities of blue and of depths and operates at the edge of the visible spectrum. Depending on the light source, a cyanotype appears differently to the eye. ‘Under the same sun,’ is interested in these perceptual qualities of the pigment, and how different exposure times and settings create an experience of time and spatial relationships within the monochromatic blue recordings of light.

Carolin Lange https://carolinlange.com/

Dico Kruijsse  https://dicokruijsse.hotglue.me/

Passages en Passant is a temporary exhibition space in Rotterdam.

Passages en Passant stretches out in the Goethe-Institute Rotterdam in a hallway that connects the entrance area with the cafeteria. The passageway has roof lights and is slightly angled, but as with a tunnel, the opposing walls are so close that the space they embrace becomes a mere walking area. The passersby´s gaze, when not focussed on the openings at both ends, meets the huge walls to the left and right, which usually don´t compel observation.

This is where Passages en Passant likes to arrange, test and contemplate. In a setting that is highly transitory and practical, artworks are implemented that are fit for rapid comprehension and at the same time slowly unfold when being looked at with rest.

In a series of six exhibitions, with each the corridor space is rendered by the works of two invited artists that respond to the various qualities of the space’s content or by positioning, and thereby propose new relations among the works as well.

Marco Douma is beeldend kunstenaar die zich richt op bewegend beeld en geluid. In zijn videowerk en video-installaties wordt de kijker meegevoerd naar een moment van contemplatie. Een moment om zich terug te trekken uit de hectiek van de dagelijkse realiteit en los te komen van triviale gedachten en beslommeringen. In zijn werk definieert hij de ondefinieerbare ruimte. De ruimte waar voorgrond en achtergrond in elkaar overvloeien.
Wat hem inspireert is de sensatie van vertragende bewegingen, ritme en kleuren in de (alledaagse) natuur en omgeving. Vaak dichtbij. Je ziet ze in een fractie van een seconde, een vertraagd beeld dat je gedachten even stilzet. Alsof de wereld even stilstaat. Hij vangt deze momenten en werkt ze uit. Hij wil de sensatie die hij ervaart benadrukken door het moment langer te laten duren en het om te zetten in vloeiende bewegingen. De vertraging werkt als een katalysator om je binnen enkele seconden uit je omgeving te verwijderen. Tijd en ruimte lossen op.

Het werk van Kathrin Wolkowicz strekt zich uit van performance, installatie, objecten en boeken tot film en video, en wordt meestal aangewakkerd door zelfgeschreven of aangepaste teksten. Het is een voorstel van op tijd gebaseerde of ruimtelijke situaties die uitnodigen tot het herlezen van iemands relatie met objecten en lichamen; hoe we verblijven, onze tijd doorbrengen en de ruimte delen met anderen.
Een belangrijk deel van Kathrin’s praktijk is collectief werken, als stichtend lid van Sils Projects, programmeur voor Suburban Video Lounge, onderdeel van 004-collective en Borgerstraat publicatie collectief. Voor een aantal van haar recente werken heeft ze de studio ingeruild voor de straat om met bewoners van door stadsontwikkeling getroffen gebieden een gemeenschappelijke basis te leggen.

Met ondersteuning van

Rutger Zuydervelt: ontwerp flyers en posters

Heleen Schröder: proeflezen Engels

Goethe Instituut Rotterdam

Marco Douma is a multidisciplinary / multimedia contemporary artist. He concentrates on (moving) image and sound, where time and space are dissolved, creating a moment of inner reflection and layers of meaning are subtly incorporated into images taken from daily life.
Marco is a member of the artist initiative Stichting B.a.d. in Rotterdam, with whom he develops national and international projects. He also frequently collaborates with Rutger Zuyderveld and Roel Meelkop in projects such as Pierdrie. He is also the founder of the multimedia agency Beeldhonger.

Kathrin Wolkowicz´s work spans from performance, installation, objects and books to film and video, and is usually kindled by self-written or adapted texts. It is a proposal of time-based or spatial situations that invite for re-reading one´s relationships with objects and bodies; how we dwell, spend our time and share the space with others.
A substantial part of Kathrin´s practice is working collectively, as founding member of Sils Projects, programmer for Suburban Video Lounge, part of 004-collective and Borgerstraat publication collective. For some of her recent works she has exchanged the studio for the street to lay out common grounds with inhabitants of areas affected by city development.

Kindly supported by

Rutger Zuydervelt: design flyers and posters

Heleen Schröder: proofreading English

Goethe Instituut Rotterdam